Το γκολ του Σαμαρά: 90 δευτερόλεπτα στους 900 σφυγμούς

Eχει γίνει ό,τι έχει γίνει με την Κολομβία στην πρεμιέρα, με την Ιαπωνία τη δεύτερη αγωνιστική και με την Ακτή για 90 λεπτά κι έχει προηγηθεί η μουρμούρα για την κακή μπάλα της εθνικής, τα άρρωστα αποδυτήρια, τα εισιτήρια που έψαχνε ο Μανιάτης, αλλά και ο inspiring λόγος του Σάντος πριν το ματς με τους Ιάπωνες.

Ωραία, σβήσ' τα όλα αυτά τώρα, γιατί δεν έχουν καμία σημασία τη στιγμή που ο διαιτητής απ' το Εκουαδόρ καταλογίζει το πέναλτι. Είναι η στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα, που δεν ακούγεται τίποτα.

Εκτός από το πιο σημαντικό πέναλτι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχουμε μπροστά μας μια στιγμή που δεν μπορείς να διαχειριστείς ούτε απ' τον καναπέ.

 
Πέναλτι, υπέρ σου, στις καθυστερήσεις, το βάζεις και καταφέρνεις κάτι για πρώτη φορά στην ιστορία σου, το χάνεις και αποκλείεσαι. Ακόμη και στο μνημειώδες Euro της Πορτογαλίας, καμία στιγμή δεν είχε αυτή την οριακή αγωνία, αυτό το do or die που είχε το πέναλτι του Σαμαρά. Φοβερή αγωνία για να κρατήσουμε τα σκορ στην Πορτογαλία, αλλά πάντα υπήρχε το μαξιλαράκι της ισοφάρισης και της πιθανής δεύτερης ευκαιρίας, αν πχ. μας ισοφάριζαν οι Γάλλοι στον προημιτελικό (ακριβώς 10 χρόνια από σήμερα) ή οι Πορτογάλοι στον τελικό.

Στο πέναλτι του Σαμαρά δεν υπήρχε επιστροφή. Υπήρχε θρίαμβος ή καταστροφή. Το αδιανόητο στο συγκεκριμένο σενάριο είναι η η προσωπική καταστροφή που διακυβεύεται εδώ. Η καταστροφή αυτού που παίρνει την ευθύνη και αστοχεί.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι θα κοιμόμασταν το βράδυ αν ο Σαμαράς έχανε το πέναλτι. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να υπολογίσει με ακρίβεια ποιο βράδυ θα ξανακοιμόταν ο Σαμαράς.

  Η ανάληψη της ευθύνης για την εκτέλεση είναι η μισή ιστορία. Αν ο Barry, αυτός ο κορυφαίος καραγκιόζης ηθοποιός των βραζιλιάνικων γηπέδων που δάγκωσε το χορτάρι και γρύλισε στην κάμερα ή που έκανε βλακείες για να αποσπάσει την προσοχή του Σαμαρά, έπιανε το πέναλτι, κανείς δεν θα θυμόταν το ψυχρό αίμα του Σαμαρά ούτε την απόφαση να βγει μπροστά, όταν όλη η Ελλάδα κρυβόταν κάτω απ' το κρεβάτι μην αντέχοντας να δει την κατάληξη του πέναλτι.

Ο Παπασταθόπουλος ήταν μόνο η αρχή.

 

Τη λαχτάρα και τους πανηγυρισμούς στα σαλόνια της επικράτειας μετά την υπόδειξη του Vera ακολούθησε ένα σύννεφο από μαύρες σκέψεις. Σύμφωνοι, θέλεις όσο τίποτα να δεις τα δίχτυα να κουνιούνται, αλλά με το χέρι στην καρδιά, σκέφτεσαι τίποτα άλλο αυτό το λεπτό που μεσολαβεί από υπόδειξη μέχρι εκτέλεση, εκτός του “τι θα γίνει αν το χάσει”;

Προσωπικά πήγαινα πέρα δώθε για ενάμιση λεπτό με τον ίδιο τρόπο που θα πήγαινα πέρα δώθε αν είχε μόλις σκάσει μια βόμβα έξω απ' το σπίτι μου. Χαμένος και παραμιλώντας.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαστε φτιαγμένοι για τα μαύρα σενάρια. Μπορεί κατά βάθος να τα θέλουμε, μπορεί να μην είμαστε όλοι το ίδιο ικανοί να διαχειριστούμε μια μεγάλη χαρά. Και δεν το λέω μόνο για το ποδόσφαιρο. Σχεδόν δεν το λέω καν για το ποδόσφαιρο.

Αν, όπως σωστά έχει γράψει ο Δημητρόπουλος, το πέναλτι του Γκρόσο στον τελικό του 2006 ήταν το πιο σίγουρα εύστοχο πέναλτι των 00s πριν καν εκτελεστεί, το πέναλτι του Σαμαρά με την Ακτή ήταν από τα πιο 50-50 πέναλτι που εκτελέστηκαν ποτέ.
 
Πέντε εκατομμύρια λόγοι να το χάσει, πέντε εκατομμύρια λόγοι να το βάλει. (Έτσι όπως το γράφω μοιάζει λίγο με το πώς έχει χωριστεί το έθνος σε haters της εθνικής από καταβολής Ρεχάγκελ και σε οπαδούς της εθνικής-haters των haters. Ελπίζω τουλάχιστον ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν κι ότι οι haters είναι κατά τι λιγότεροι απ' τους φιλάθλους-οπαδούς).

Το μισό γκολ έχει ήδη μπει με την ατάκα του συγκινητικού Αλέξη Σπυρόπουλου που φωνάζει “Δεν τον βλέπει ο Σαμαράς (τον Barry)”. Εκεί σπάσανε τα νερά.

  Δεν έχω ιδέα τι είχε στα μάτια του εκείνη τη στιγμή ο Σαμαράς (πιθανότατα είχε το κορίτσι του, αν σκεφτείς ότι πανηγύρισε με τη γνωστή καρδούλα Gareth Bale), αλλά όντως δεν έβλεπε τον Barry.
Φαντάζομαι ότι δεν είχε την πολυτέλεια να σκεφτεί το σενάριο να αστοχήσει, αλλά είναι βέβαιο ότι αργότερα, όταν η καρδιά γύρισε σε νορμάλ ρυθμούς θα το σκέφτηκε. Τι ρίσκαρε αναλαμβάνοντας την εκτέλεση, σε ένα σημείο που οι αμυντικοί είναι ευτυχισμένοι που είναι αμυντικοί και δεν μπλέκουν με τέτοια πράγματα;

Ρίσκαρε να πάρει στις πλάτες του την αιώνια γκρίνια του πιο γκρινιάρη λαού παγκοσμίως.

  Ρίσκαρε να ακούει το όνομά του για τα επόμενα 25 χρόνια στη μαύρη πρόταση “Αν είχε βάλει εκείνο το πέναλτι ο @#^##^! Σαμαράς, θα είχαμε περάσει στους 16”. Ρίσκαρε να πάρει παράσημο το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό τραύμα που θα επέστρεφε για πάντα όποτε εκτελούσε ένα πέναλτι στην προπόνηση ή σε αγώνα. Ρίσκαρε άπειρα ως ποδοσφαιριστής και πολλά ως άνθρωπος.

Αλλά δεν είδε ποτέ τον Barry. Εκτέλεσε ένα πέναλτι σε άδειο τέρμα. Ήταν λίγο δύσκολο να το χάσει.

 

 

 

 Πηγή: oneman.gr