Στα 90s, το ελληνικό ροκ
με λαμπαδηδρόμους τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά ζούσε τις μεγαλύτερες
στιγμές της ιστορίας του, με δεκάδες μπάντες να χωράνε με το σπαθί τους
(και συνήθως 2-3 χιτάκια) σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια και να υπάρχει
χώρος και για δεκάδες ακόμα.
Από τα μέσα της
δεκαετίας και μετά, ο παλιός Ατλαντίς FM έβαλε το χεράκι για την
περαιτέρω διάδοση του ελληνικού ροκ στην Αττική με heavy rotation
-εντάξει, εξαιρούνται τα αμφιλεγόμενα τραγούδια του Άγγελου- αλλά η
φλόγα στη Θεσσαλονίκη έκαιγε περισσότερο από οπουδήποτε.
Είκοσι
χρόνια μετά, οι μπάντες που παίζουν ροκ θεωρούν αρκετά μπας κλας το να
γράψουν μουσική με ελληνικό στίχο, τα πρότυπα έχουν αλλάξει άρδην, οι
περισσότεροι ζουν και γράφουν με το όνειρο κάποιου live σε μεγάλο
φεστιβάλ του εξωτερικού και το ελληνικό ροκ τους κάνει περισσότερο ως
μια καλή ανάμνηση.
Σε αρκετούς κάνει και ως ένοχο μουσικό παρελθόν.
Προφανώς
το ελληνικό ροκ δεν είναι θέμα μίας ή δύο ή δεκαπέντε λιστών. Μην ξεχνάς ότι μεγαλώσαμε και με άλλα 90s τραγούδια, μόνο που δεν τα παίρναμε τόσο στα σοβαρά.
Εδώ, δείχνουμε το βάθος μιας
μουσικής τάσης που εκτοξεύτηκε και κάηκε κάπου στη στρατόσφαιρα την ίδια
δεκαετία με τα τελευταία αστέρια της όπως τα Διάφανα Κρίνα να δύουν στο
τέλος της επόμενης.
Τη δεκαετία που κυκλοφόρησε το 'Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι'.
Τρύπες - Ακούω την Αγάπη (Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι, 1996)
Ξύλινα Σπαθιά - Οι Συμμορίες της Ασφάλτου (Πέρα απ' τις πόλεις της Ασφάλτου, 1995)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου